varferia relative dhe varferia absolute

Varfëria relative tregon që një person ose një grup personash janë të varfër në krahasim me të tjerët, ose në krahasim me atë që konsiderohet të jetë standard i drejtë për jetesë, ose nivelin e konsumimit në një shoqëri të caktuar. Varfëria absolute tregon që njerëzit janë të varfër në krahasim me atë që konsiderohet të jetë standard i kërkesave minimale. Një person i cili sipas standardeve amerikane konsiderohet i varfër absolut, sipas standardeve të themi të Afrikës, mund të kosiderohet i varfër relativ.



Xhim Harvej (Jim Harvey), banor i Posilparkut (Possilpark) të Britanisë së Madhe, flet për përvojën e tij me varfërinë, e cila mund të cilësohet si varfëri relative: Varfëria! Çka do të thotë kjo për mua? Kështu, unë jam 48 vjeçar, i martuar, me familje dhe pa fëmijë. Jetoj në Posilpark, që gjendet në veri të Glasgout (Glasgow). Pa dyshim se unë i takoj klasës punëtore. Por, këtu mund të ketë pak dyshim, pasi që tani për disa vite me radhë kam qenë i papunësuar dhe maksimalisht i varur nga beneficionet. Atëherë, çka është varfëria? Për mua kjo do të thotë të jesh ‘pa para në xhep’. Po ashtu, do të thotë të mos kesh mundësi ta përmirësosh stilin e jetës si pasojë e dietës së dobët dhe pamundësisë për të marrë pjesë në aktivitete të lira. Gjithashtu, ekziston edhe njolla sipas të cilës varfëria vetëm shtohet. Aty është edhe apatia e ndjenjës së pafuqisë, shtypjes, ndjenjës së pavlefshmërisë, përjashtimit, . . . pse? Pse unë? . . .”

BURIMI: LOTHIAN ANTI POVERTY ALLIANCE, HTTP://WWW.LAPA.ORG.UK



Edhe pse nevojat elementare ekonomike të Xhimit janë të siguruara, ai përjeton përjashtimin dhe stagnimin, gjë që e bën atë të palumtur me pafuqinë të cilën e ndien dhe mbijetesën e tij minimale. Kjo, në të vërtetë, tregon se Xhimi është relativisht i varfër, në krahasim me të tjerët e shoqërisë së tij, që janë shoqërisht dhe politikisht aktivë.



Përjashtimi shoqëror. Edhe pse përjashtimi shoqëror, shpesh përdoret si sinonim me ‘varfërinë relative’, këto konceptet nuk janë identike. Përjashtimi shoqëror mund të çojë drejt varfërisë, por, në të njëjtën kohë, përjashtimi shoqëror mund të vijë si pasojë e varfërisë. Në rastin e Xhimit, përjashtimi shoqëror ka shkaktuar pushimin e ekzisitmit të tij politik, deri sa në rastin e komunitetit Saharias të Raxhastanit (Rajasthan), varfëria e tyre ekonomike dhe skamja, kanë qenë instrumente të përjashtimit të tyre nga shoqëria.



pyetje per diskutim --->A nënkupton rritja e popullsisë automatikisht edhe varfëri më të madhe? Është besim i përgjithshëm se shtimi i lartë i popullsisë në vendet e pazhvilluara dhe ato në zhvillim, është përgjegjës për përhapjen e varfërisë në këto vende. Kjo argumentohet nga disa qeveri të Jugut dhe Veriut, me qëllim të tërheqjes së vëmendjes nga çështjet qendrore, të cilat janë burime kryesore të varfërisë në këto shtete. Këto çështje qendrore janë, shtrydhja dhe eksploatimi i vazhdueshmë i resurseve natyrore nga shtetet e zhvilluar për

interesa komerciale, që rezulton me zhveshjen e këtyre komuniteteve nga e drejta për resurse; mungesa e ndarjes së fondeve për shërbime elementare, siç janë arsimi, shëndetësia dhe uji, të cilat në mënyrë të dukshme do të zvogëlonin mortalitetin dhe sëmundjet e fëmijëve dhe të grave; si dhe shtimi i konflikteve dhe luftërave për përfitimin e kontrollit mbi resurse, që rezulton në jostabilitet politik, shoqëror dhe ekonomik.



Argumenti sipas të cilit numri i madh i të varfërve në një vend është pengesë për përparimin e atij kombi është i pavlefshëm, kurse në të vërtetë përgjegjëse janë shumë qeveri, të cilat me politikat e shpërndarjes së fitimeve për zhvillim bëjnë alokimin e këtyre mjeteve në mënyrë të padrejtë. Prandaj, mendimi sipas të cilit të varfërit janë përgjegjës për konsumim të resurseve natyrore dhe degradim të mjedisit nuk qëndron, pasi që, në të vërtetë, të pasurit kanë nivel më të lartë të konsumit se sa të varfërit.



A do të çojë zhvillimi i qëndrueshëm drejt uljes së varfërisë? Varfëria i detyron të varfërit të zgjedhin mënyrat e paqëndrueshme për jetesë. Për shembull, mungesa e shërbimeve higjienike dhe sistemeve për asgjësim të mbeturinave, sikurse edhe mungesa e derivateve, mund t’i detyrojë të varfërit të përdorin metoda të cilat i kontribuojnë degradimit të mjedisit. Zhvillimi i qëndrueshëm, që do të rezultonte në zvogëlimin e qëndrueshëm të varfërisë do të arrihet vetëm atëherë kur shtetet e zhvilluara vendosin t’i respektojnë obligimet e marra, siç janë, zvogëlimi i emetimit të gasit i cili ngroh atmosferën përmes realizimit të standardit të energjisë efektive dhe kur fillojnë të paguajnë taksat e transaksionit për lëvizjen e kapitalit përtej kufijve, etj.



A është e mundur të financohet çrrënjosja e varfërisë? Po, është e mundur. Është llogaritur se në shtetet në zhvillim, nevojiten afër 40 bilion dollarë amerikan në vit, si shpenzime plotësuese, për t’u ofruar shërbime elementare të gjithëve, të cilat përafërsisht paraqesin 1/8 e buxhetit të mbrojtjes të SHBA-ve për vitin 2001/02, ose 8 bilion dollarë më pak sesa të ardhurat neto të njeriut më të pasur për vitin 2001/02. Po ashtu, shumica e këtyre parave do të mund të realizohej përmes riorganizimit të shpenzimeve nga ana e qeverive, bankave multiraterale (Bankës Botërore, Bankës së Zhvillimit Aziatik etj) dhe organizatave të tjera humanitare. Financimi i çrrënjosjes së varfërisë do të ishte shumë më i lehtë sikur institucionet ndërkombëtare siç janë, Banka Botërore, Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe qeveritë anëtare të OECD, të vendosnin të heqin dorë nga borxhet e ekzistuese të disa qeverive ndaj disa përkushtimeve që kanë, dhe varësisht nga kërkesat e shoqërisë lokale, t’i orientojnë ato fonde në çrrënjosjen e varfërisë.



Shpenzimet e llogaritura do të zvogëloheshin edhe më shumë, sikur shtetet konkrete të vendosnin për të ndërmarrë reforma radikale në fushën e shpërndarjes së pasurisë dhe resurseve, dhe nëse vendosin t’u japin prioritet më të lartë shpenzimeve për zhvillim sesa shpenzimeve për mbrojtje.