tregimi ilustrues pj 3

Duke vdekur nga uria në Tokën e Suficitit”. Kur dështuan të mbjellat dhe nuk kishte punë, fshatarët e Mundiarit filluan të kërkojnë ushqim në xhungël. Por nuk gjetën asnjë ushqim, ata gjetën vetëm bar. Kështu, shumica e 60 familjeve e kaluan verën duke ngrënë sama – ushqim i cili përdoret zakonisht për të ushqyer bagëtinë. Por, meqenëse njerëzit nuk janë të krijuar për të ngrënë bar, fshatarët filluan shumë shpejt ta humbin shëndetin dhe u dobësuan shumë. Ata ankoheshin për shterëzim dhe plogështi. Dhe në fund, filluan edhe të vdesin. Një fshatar, Murari, shikoi tërë familjen e tij duke vdekur ngadalë. Fillimisht vdiq babai i tij Ganpati, e pastaj edhe gruaja e tij Bordi. Katër ditë më vonë, ai humbi edhe vajzën e tij. Në këtë pjesë të Indinë së brendshme veriore, e cila dikur ishte e mbuluar nga pyjet e gjelbra, kurse tani e mbuluar nga thatësia, tregimi është i njëjtë. Gjatë dy mujave të kaluar, më shume 40 persona të fisit Saharija (Sahariya) kanë vdekur nga uria. Afër 60 milion tonë grurë të tepërt, është duke u mbajtur në depot e qeverisë. Sipas çfarëdo standardi, kjo tepricë paraqet një mal të madh me ushqim. Për fat të keq, aspak nga kjo sasi e tepricave nuk arriti në fshatin Mundiar, ose në ndonjë fshat tjerër të largët në pjesët e thella të Rajasthanit juglindor.

Zyrtarisht, në Indi askush nuk vdes nga uria. Sipas sistemit publik për distribuimin e ushqimit, fshatarët që gjenden nën nivelin e caktuar të varfërisë, kanë të drejtë për kartelat ushqimore, të cilat u mundësojnë atyre blerjen e drithërave të subvencionura, nëpër dyqanet shtetërore. Por, në Bhoyal dhe vendet tjera ky sistem ka dështuar. Sarapanqi lokal (udhëheqësi i fshatit), ashtu siç treguan fshatarët, ua ka shpërndarë kartelat e ushqimit të gjithë miqve dhe pjesëtarëve të fisit të tij. Ai, po ashtu ka shënuar emrat e të gjitha vejushave që kanë të drejtë për pension shtetëror. Kurse, në anën tjetër, pronarët e dyqaneve shtetërore refuzuan t’ua shesin drithërat e lira sahariasve të largët dhe i shitën ato në tregun e zi. Kur saharijasit filluan të vdesin, pronarët e dyqaneve i plotësuan kartelat e tyre, duke u munduar ta mbulojnë marrinë e bërëe. Niveli i ushqimit të pamjaftueshëm në Indi – shtet me më shumë se 1 bilion njerëz – është ndër më të lartit në botë. Përafërsisht, gjysma e fëmijëve të Indisë marrin ushqim të pamjaftueshëm, derisa 50% e grave të Indisë vuajnë nga anemia. Por megjithëkëtë, shumica e drithërave të tepërta të Indisë ose hidhen ose atë e hanë minjtë. Në Indi, më së shumti vuajnë ata të cilët gjenden në fund të sistemit hierarkik të kastave. Gjithashtu, komunietet fisnore që përbëjnë afër 30% të popullsisë së distriktit të Baranit (Baran), janë viktima të padrejtësisë historike. Para pavarësisë së vitit 1947, saharijasit kanë mbijetuar nga gjuetia dhe rritja e bagëtive. Pas pavarësisë, zyrtarët i larguan ata nga xhungla dhe e konfiskuan tokën e tyre. Saharijasit janë detyruar të kërkojnë punë si bujq. Kur të mbjellat dështuan këtë verë, ata nuk patën punë, kështu që nuk patën as ushqim për të ngrënë.

Një grua 50 vjeçare e cila përgatiste darkën e saj prej samas – farë e barit të egër, tha: “Politikanët nuk janë të interesuar për ne”.